کعبه در طواف کربلا

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

 قلب ما نغمه‌ی گمشده‌ای در حماسه‌آهنگ حسین(ع) است که تمامی نغمه‌های آزادی و آزادگی از آن آغاز می‌شود.

حسین(ع) کسی که کعبه را با خود به طواف کربلا برد و با قربانی هرچه داشت، بالاتر از مقام ابراهیم(ع) ایستاد و خیمه های پریشان، صبر آهنگ طواف بی‌صفای او شدند.

آخرین تصویر از این کاروان را که می‌بینم با فریادی که همه تاریخ را پر می‌کند فریاد می‌زنم؛ او تکلم کلیم در آستان علیم است، عبارت عیسی است در معنی مریم، اسماعیل به خون کشیده خداوند است، اشک چشم هاجر بر ریگزاران غریب.

باید فریاد بزنیم آنچه نالیده ایم و خواهیم نالید تنها تک واژه ای است از یک قاموس بی انتها...

وسعت بیکران لوح و قلم

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

"غدیر" حاصل صد و بیست و چهار هزار چشمه زلال رسالت است که جرعه جرعه، عرفان و معرفت را به کام تشنگان می‌ریزد.
دریایی است پر از موج های عاشقی و  آمده است تا آدمی را به تماشای وسعت بیکران لوح و قلم ببرد.
در آن روز باشکوه کهکشان دست آسمان را به نشانه‌ی جانشینی خود بالا برد تا یازده ستاره درخشان هدایت تا خدایی خدا آسمان ولایت را نور بخشند...

هیچ بودن همه چیز...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

عید قربان ، روز ثبوت و اثبات عشق و تسلیم است. روزی که انسان در برابر معشوق، هیچ بودن همه چیز را می پذیرد. خود و همه چیز را فدای او می کند و تعبّد را که نتیجه عرفان، شهود و دیدن یار است به تماشا می گذارد.

باید معلوم شود که عشق و ایمان ما در چه مرتبه ای و آرزوی وصل در چه حدی است.

حال زمان آن رسیده که عاشقانه بچرخی، آن قدر که در طواف صبح پرنده باشی و در موسیقی کلام نسیمی، بچرخ از چپ به راست چنانچه هماره قلبت به سوی خانه باشد.

ایمان بیاور تا بدانی تا کسب معرفت کنی. بچرخ و دل بسپار که بنده باشی، انگار خون از رگهایت بیرون می ریزد، استخوان هایت فرو می ریزد و تو سبک می شوی.

سر که بسپاری و عاشقانه بچرخی امکانی است برای منتشر شدن با دانه های زرین آفتاب صبحگاهی.

مست مست به خاک می افتی مست می شوی، چشمانت عمیق می شوند، زیبا می شوی.

بنده که باشی با هیچ چیز و هیچ کس بیگانه نیستی، بندگی راز آشنایی است و بیگانگی ها را می زداید، بیگانگی با آب، نسیم و خاک. هستی امّا در بدن دیگران، در چشم دیگران. با باد می وزی، با پرندگان می خوانی. هستی و در عین حال نیستی، نیستی را در عالم هستی تجربه می‌کنی.

من امّا می نویسم بی آنکه بخواهم از چیزی شروع کنم و به سمت مقصودی حرکت کنم . می‌نویسم تا با نوشتن خود طواف کنم...

زیر سایه ی مهربانی تو...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

 نمی خواهم این فاصله مرا از تو دور کند ، نمی خواهم با موج غفلتی که گاه و بی گاه بر صخره جانم می کوبد، تمام شوم.

نمی خواهم سهم من از انتظار همین واژگان بی تاب باشد و بس.

می خواهم از پشت همین ابرهای غیبت به تماشایت بنشینم و بوی حضورت را مدام حس کنم

 و آرام شوم. ما زیر سایه ی مهربانی تو آرام گرفته ایم. تک تک نفس هایمان آمدن تو را فریاد می‌زند...

عارفانه

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

 ای مهربانم!دلی می خواهم که اشتیاق آن به تو نزدیکم کند و زبانی که راستی اش مرا تا تو بالا ببرد. 

بار الها!ما دور خودمان آنقدر تارهای جور وا جور تنیده ایم که خودمان یادمان می رود و گاهی چشم هایمان سنگ می شود ،

 دلمان که هیچ...

دلواپسم، دلواپس این یکنواختی فراق که دست از سرمان بر نمی دارد. دلواپس خودمان که گم شده ایم  و دنبال گم شده ایم.

می گویند آدم عاشق خواب ندارد. بر ما ببخش که هنوز بیدار نشده ایم و منتظر خورشیدیم.  

کاش می شد که مثل دریا بودیم که هرگز از یاد آسمان خالی نمی شود...