آنجا که عشق ترانه می خواند...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

لبخند می زنی و آفتاب توی دلم می ریزد ، نسیم تا سراسر وجودم می دود ، جانم جوانه می زند.

لبخند می زنی، حالا لب های تو مفاتیح الجنانی شده اند که شیرین زبانی همراه مادرزادشان است.

حالا آیه های چشمانت خواندنی است، حالا دیوار با سکوت سال ها فاصله دارد.

حالا پنجره ای باز، بدون شیشه، بدون نرده و پرده دلت را پرواز می دهد تا سرزمین پرندگان مهاجر تا آن سوی ابرهایی که نیامده می بارند و نباریده رودهای جوان را در سایه

 ابدی شان راه می اندازند تا بروند آنجایی که عشق ترانه می خواند.

تو با لبخندهایت برکت را می آوری این سوی دیوار، از دریچه  دلت...