دانه های روشن زندگی...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

زمین چند دور دیگر که بزند، گل های پیراهنت سبز خواهد شد. خورشید چند روز دیگر که بتابد روسری ات گل می دهد، آن گاه دست درگردن شالی ها در سایه خیس باران های شمالی می نشینی.

اندکی صبر کن. بگذار چند بار آسمان مهتابی شود، می دانم در لا به لای فردا قبل از طلوع خورشید، دست های تو سبز می شوند.

می دانم این بوته های شالی، به همین زودی در چشم های ما قد می کشد و می رود تا خود آسمان و تو کمرت را راست می کنی ، در حالی که دستی را سایه بان چشم کردی و دستی به کمر داری و به شالیزار نگاه کنی و لبخند می باری..

بانوی برنج و رنج، بانوی پیر سال "جوان دل" ! این دست های تو هزار بهار را به تابستان می رساند و شادی را با تمام دلش نشا می کند.

زمین به استقبال دست هایت آمده و آب زانوهایت را درآغوش گرفته و تو همچنان به دانه های روشن زندگی می اندیشی که حالا در دست های تو می رود که روزی تا آسمان قد بکشد...

آسمانی در کنج دلم...

به من نگاه کن، تا آسمان بریزد در کنج دلم، تا هزار خورشید از سینه ام جوانه بزند و برود تا خود خدا...

نگاه کن به این چشم ها که در انتظار رویش رویاست که به استقبال آمدنت تمام آسمان نگاه شده است.

این چشم ها به خاظر تو بیدار مانده اند و تمام خواب های زندگی شان را در بیداری دیده اند

و رفته اند تا دنیایی که تو در گوشم زمزمه کرده ای.

من نمی دانم از کدام سمت، با کدام آفتاب ، از کدام مشرق طلوع کرده ای، ولی از تو می خواهم

سرا پا چشم شوی و نگاه کنی به من، به چشم های من که حتی در تمام فصل های نیامده هم

بارانیت بوده اند مثل همین دیروزهای خیس که رفته اند و گم شده اند در غبار، در مه، در گردباد...

امروز چشم گشودی ، آمدی با دلی که دستی بر آب دارد و دستی بر آسمان.

امروز به خانه ی دلم آمده ای، به خانه ات خوش آمدی، این را دلم می گوید که همیشه برایت تنگ است.

مرا ببخش این خانه کوچک است امّا گرم است ، امّا مال خودت است، امّا انتظارت را می کشد،

این خانه به اندازه ی آسمان نیست ولی به اندازه دلمان وسعت دارد ، این خانه، خانه ی توست

و این دل تنها برای تو می تپد...

تولدت مبارک...

تنها از مشرق نگاه تو...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

 با من پلکی حرف بزن که "تشنه کلام چون قند توام" و لبخندی نگاه کن که" کشته آن نگاه نورانی ام"

  و "عاشق آسمان قامت توام" مهربان ترین! به باد گفته ام که به طواف تو مشغول شود،

  به خورشید سپرده ام که تنها از مشرق نگاه تو طلوع کند و به دریا سفارش کرده ام که تنها به سمت تو موج بردارد

  چرا که تو مقصد تمام حرف های عاشقانه و نگاه های شاعرانه ای...

 مادر عزیزم! عاشقانه می گویم: هرچه دارم از توست، پس به بلندای آسمان بایست و  به گستردگی اقیانوس جاودانه بمان...