آسمانی در کنج دلم...

به من نگاه کن، تا آسمان بریزد در کنج دلم، تا هزار خورشید از سینه ام جوانه بزند و برود تا خود خدا...

نگاه کن به این چشم ها که در انتظار رویش رویاست که به استقبال آمدنت تمام آسمان نگاه شده است.

این چشم ها به خاظر تو بیدار مانده اند و تمام خواب های زندگی شان را در بیداری دیده اند

و رفته اند تا دنیایی که تو در گوشم زمزمه کرده ای.

من نمی دانم از کدام سمت، با کدام آفتاب ، از کدام مشرق طلوع کرده ای، ولی از تو می خواهم

سرا پا چشم شوی و نگاه کنی به من، به چشم های من که حتی در تمام فصل های نیامده هم

بارانیت بوده اند مثل همین دیروزهای خیس که رفته اند و گم شده اند در غبار، در مه، در گردباد...

امروز چشم گشودی ، آمدی با دلی که دستی بر آب دارد و دستی بر آسمان.

امروز به خانه ی دلم آمده ای، به خانه ات خوش آمدی، این را دلم می گوید که همیشه برایت تنگ است.

مرا ببخش این خانه کوچک است امّا گرم است ، امّا مال خودت است، امّا انتظارت را می کشد،

این خانه به اندازه ی آسمان نیست ولی به اندازه دلمان وسعت دارد ، این خانه، خانه ی توست

و این دل تنها برای تو می تپد...

تولدت مبارک...

سکوت سنگین سالیان مکّه

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

زمین در پوست خویش نمی گنجد، نفس های آسمان به شماره افتاده است. ناگاه عطر محّمدی فضای شهر را پر می کند.

فریادی سکوت سنگین سالیان مکّه را در هم می شکند...

خوش آمدی قرآن خدا در انتظار سینه ی فراخت است.

خوش آمدی، شب های سیاه مکّه، ماه رخسار تو را کم دارد، خجسته باد قدوم پربرکتت که

 کوچه های حجاز سالیان سال ابهت گام های تو را به انتظار نشسته...

سلام ملکوتیان و زمینیان بر تو که: پیامت رستگاری ، شعارت توحید، دعوتت وحدت و سلاحت مکارم الاخلاق،

راهت نور و برنامه ات هدایت... خجسته باد نزول مهربانی ات...

کهنگی روزگار ما...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

روزهای فروردین به‌سرعت می‌گذرد و پشت دیوار دلمان همهمه‌ی عجیبی است.کسی صدا می‌کند"فاطمه" ، اهالی انتظار نگاهشان آبستن اشک است و از ابر چشم هایشان مدام واژه های التماس می‌چکد.

امام لحظه‌هایمان! بودنت کهنگی روزگار ما را تازه می‌کند و تاریکی ثانیه‌هایمان را روشن. گاه گداری به ما دورماندگان از مدینه هم سری بزن... 

همین فردا...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

زمستان که بساط خود را جمع کند، یک سال بزرگتر می شویم و این روزها که همه دور و برمان سرگرم خانه تکانی اند، باید خودمان را بتکانیم و سبک شویم. ما که به خورشید اقتدا کرده ایم، ما که از شماییم، ما که جانمان به شما بسته است بی صبرانه منتظر بهاریم. وقتی که شکوفه های انتظار به بار خواهند نشست و تو خواهی آمد، خدا را چه دیدی شاید همین فردا...

پیمان با خورشید...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

آل محّمد(ص) خورشیدند، خاموشی ناپذیر. پیمان با خورشید یعنی  جاودانگی. اشتیاقی بزرگ در جانمان نشسته. می خواهم حس عمیق عشق تو را پنهان نکنم و هزار حنجره آواز شوم  تا همه بدانند تو امام ما هستی. تو نیامدی اما در لحظه های من مدام تکرار می شوی تکرار...

محتاج نگاه تو ایم ای همیشگی‌ترین، پس دمی چشم براهمان مگذار...