ترانه‏ی شادمانی خاک

بهار، ترانه شادمانی خاک است و آیینه تمام نمای تجلی آسمان و ستارگان

بهار، رودخانه ای پرخروش است که دل های آسمانی می توانند به زلال مهتابی او تن بسپارند

 تا دست های شفابخش، پیشانی تب دار زمین را سبز و معطر کند

بهار، فریادی هشدار دهنده است برخاسته از گلوی زمین که در جستجوی لباسی نو

برای دل های بی قرار من و توست

بهار، هر برگ آیه ای و هر شاخه سوره ای است در دریای بیکران نعمت های الهی که نثار انسان

 شده است.

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

مولا جان! می آیی تا زندگی مان آرام بگیرد و طعم بهار بر کاممان شیرین شود، می آیی

تا پیچک های  روحمان در سرشاخه های انتظار جان بگیرد

بیا تا هفت سین سلام های ما بی پاسخ نماند و این لبخند های گذرای بهار ماندگار شوند...

واژگان بیتاب...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

  نمی‌خواهم این فاصله مرا از تو دور کند. نمی‌خواهم با موج غفلتی که گاه و بیگاه بر صخره‌ی جانم

 می‌کوبد، تمام شوم.

  نمی‌خواهم سهم من از انتظار همین واژگان بی‌تاب باشد و بس. می‌خواهم از پشت همین

ابرهای غیبت به تماشایت بنشینم و شمیم حضورت را مدام حس کنم و آرام شوم.

 ما زیر سایه مهربانی تو نفس گرفته‌ایم. تک تک نفس‌هایمان آمدن تو را فریاد می‌زند...

شانه های دعا...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

چه می کنی روزگار؟!

می خواهی در این سرمای زمستان بنشینیم و دلتنگی هایمان را برای هم تعریف کنیم؟!

 آخر صحبت امروز و دیروز نیست، صحبت یک عمر انتظار است که هفته های ما اینگونه پریشان

می گذرند...

مولا جان! بی قرار توایم و تا همیشه هر وقت نام تو بیاید قامت احترام می بندیم و دلتنگ

می شویم و سرود دلتنگی آغاز می کنیم

سر روی شانه های دعا می گذاریم و وقت تنهایی دستهایت را که ارواح یخ زده مان را گرم می کند،

خوب حس می کنیم.

در این روز باشکوه دلم بیتاب روزهای دیدار و جاری شدن زلال عطر عاشقی است و طراوت جاودانه

این عهد هرگز از باغ خاطرم بیرون نمی رود...