سایه آفتابی ...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

دوستم داری، این را چشم هایت می گویند که تازه از آسمان بازگشته اند و هزار بهار بارانی با خود دارند. دوستم داری، این را دلت می گوید که تا خدا یک "رَبَّنا" بیشتر فاصله ندارد .

 دوستم داری، این را پریدن های رنگ و تپیدن دلت می گوید، این را نفس هایت می گویند که با شنیدن صدایم  موزون تر می شوند.

روزگاریست که در سایه آفتابی هم قد می کشیم ، به خودم که برمی گردم ، تو را می بینم. ماه ترین ماه در آینه، چشم هایی که با من قدم می زند و می رود تاخود خدا.

حالا تمام بهار را به پایت می ریزم، حالا من دوباره قد می کشم در چشم هایت و می روم تا خورشید، تا آنجا که دست درازکنم و ستاره ای بچینم برای شب های بی مهتاب،

شب های بی ماه،تا ابرهای سرگردان جهان شرمنده شوند...

باز هم خدا مثل همیشه هست...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

یکی نبود و یکی بود، خدا مثل همیشه بود. ماه نصف نشده بود و از شکاف کعبه این خانه ی 4 گوش آسمانی نوزادی بیرون آمد

 تا خستگی را از تن تمام عالم به در آورد.

خلاصه گذشت و گذشت تا امشب که ماه هنوز نصف نشده بود بعد از چهارده قرن صدای کف زدن فرشته ها به یاد آن روزها

به گوش می رسد و ما باز دلمان لک زده برای آمدن مردی شبیه آن پدر...

حالا یکی نیست و یکی هست و باز هم خدا مثل همیشه هست و مردی منتظر فرمان خدا تا این بار، او خستگی را

 از تن همه ی عالم بیرون کند...