آنجا که عشق ترانه می خواند...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

لبخند می زنی و آفتاب توی دلم می ریزد ، نسیم تا سراسر وجودم می دود ، جانم جوانه می زند.

لبخند می زنی، حالا لب های تو مفاتیح الجنانی شده اند که شیرین زبانی همراه مادرزادشان است.

حالا آیه های چشمانت خواندنی است، حالا دیوار با سکوت سال ها فاصله دارد.

حالا پنجره ای باز، بدون شیشه، بدون نرده و پرده دلت را پرواز می دهد تا سرزمین پرندگان مهاجر تا آن سوی ابرهایی که نیامده می بارند و نباریده رودهای جوان را در سایه

 ابدی شان راه می اندازند تا بروند آنجایی که عشق ترانه می خواند.

تو با لبخندهایت برکت را می آوری این سوی دیوار، از دریچه  دلت...

تنها از مشرق نگاه تو...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

 با من پلکی حرف بزن که "تشنه کلام چون قند توام" و لبخندی نگاه کن که" کشته آن نگاه نورانی ام"

  و "عاشق آسمان قامت توام" مهربان ترین! به باد گفته ام که به طواف تو مشغول شود،

  به خورشید سپرده ام که تنها از مشرق نگاه تو طلوع کند و به دریا سفارش کرده ام که تنها به سمت تو موج بردارد

  چرا که تو مقصد تمام حرف های عاشقانه و نگاه های شاعرانه ای...

 مادر عزیزم! عاشقانه می گویم: هرچه دارم از توست، پس به بلندای آسمان بایست و  به گستردگی اقیانوس جاودانه بمان...

بگذار بسوزم ...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

ای قلم! اگر تو نیز عشق مرا می‌فهمیدی و در این عشق هجران می‌کشیدی و از  این هجران

به وادی حقیقت می رسیدی، بی‌گمان می‌سوختی و عود می‌شدی و آتش می‌شدی و سرای غم را به عطر افسوس معطر می‌ساختی.

پس ای دل بساز و بگذار بسوزم با نام یوسف گم گشته‌ام...

پ ن:یک سال از اقامتم در پارسی بلاگ گذشت و سه سال در بلاگفا... چقدر زود می‌گذرد!

هیچ بودن همه چیز...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

عید قربان ، روز ثبوت و اثبات عشق و تسلیم است. روزی که انسان در برابر معشوق، هیچ بودن همه چیز را می پذیرد. خود و همه چیز را فدای او می کند و تعبّد را که نتیجه عرفان، شهود و دیدن یار است به تماشا می گذارد.

باید معلوم شود که عشق و ایمان ما در چه مرتبه ای و آرزوی وصل در چه حدی است.

حال زمان آن رسیده که عاشقانه بچرخی، آن قدر که در طواف صبح پرنده باشی و در موسیقی کلام نسیمی، بچرخ از چپ به راست چنانچه هماره قلبت به سوی خانه باشد.

ایمان بیاور تا بدانی تا کسب معرفت کنی. بچرخ و دل بسپار که بنده باشی، انگار خون از رگهایت بیرون می ریزد، استخوان هایت فرو می ریزد و تو سبک می شوی.

سر که بسپاری و عاشقانه بچرخی امکانی است برای منتشر شدن با دانه های زرین آفتاب صبحگاهی.

مست مست به خاک می افتی مست می شوی، چشمانت عمیق می شوند، زیبا می شوی.

بنده که باشی با هیچ چیز و هیچ کس بیگانه نیستی، بندگی راز آشنایی است و بیگانگی ها را می زداید، بیگانگی با آب، نسیم و خاک. هستی امّا در بدن دیگران، در چشم دیگران. با باد می وزی، با پرندگان می خوانی. هستی و در عین حال نیستی، نیستی را در عالم هستی تجربه می‌کنی.

من امّا می نویسم بی آنکه بخواهم از چیزی شروع کنم و به سمت مقصودی حرکت کنم . می‌نویسم تا با نوشتن خود طواف کنم...

نبض بندگی...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

مکّه منتظر کسی است تا با آمدنش واژه های پلاسیده جهل به فراموشی سپرده شوند

محّمد(ص) می آید تا زمین از خدا، از مهربانی، از عشق خالی نباشد و خدا از تبار او

ستاره هایش را یکی یکی در آسمان می چیند تا نبض بندگی در رگهایشان جاری باشد.

تبسمی از ربیع بر گونه های روزگار گل انداخته و برتمام ثانیه های این بهار نخست.

ما چشم هایمان را به نور تو بسته ایم، مکّه این بار منتظر کسی است تا پرده از روی

 بت های جاهلیت دوران بردارد...