آسمانی در کنج دلم...

به من نگاه کن، تا آسمان بریزد در کنج دلم، تا هزار خورشید از سینه ام جوانه بزند و برود تا خود خدا...

نگاه کن به این چشم ها که در انتظار رویش رویاست که به استقبال آمدنت تمام آسمان نگاه شده است.

این چشم ها به خاظر تو بیدار مانده اند و تمام خواب های زندگی شان را در بیداری دیده اند

و رفته اند تا دنیایی که تو در گوشم زمزمه کرده ای.

من نمی دانم از کدام سمت، با کدام آفتاب ، از کدام مشرق طلوع کرده ای، ولی از تو می خواهم

سرا پا چشم شوی و نگاه کنی به من، به چشم های من که حتی در تمام فصل های نیامده هم

بارانیت بوده اند مثل همین دیروزهای خیس که رفته اند و گم شده اند در غبار، در مه، در گردباد...

امروز چشم گشودی ، آمدی با دلی که دستی بر آب دارد و دستی بر آسمان.

امروز به خانه ی دلم آمده ای، به خانه ات خوش آمدی، این را دلم می گوید که همیشه برایت تنگ است.

مرا ببخش این خانه کوچک است امّا گرم است ، امّا مال خودت است، امّا انتظارت را می کشد،

این خانه به اندازه ی آسمان نیست ولی به اندازه دلمان وسعت دارد ، این خانه، خانه ی توست

و این دل تنها برای تو می تپد...

تولدت مبارک...

باز هم خدا مثل همیشه هست...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

یکی نبود و یکی بود، خدا مثل همیشه بود. ماه نصف نشده بود و از شکاف کعبه این خانه ی 4 گوش آسمانی نوزادی بیرون آمد

 تا خستگی را از تن تمام عالم به در آورد.

خلاصه گذشت و گذشت تا امشب که ماه هنوز نصف نشده بود بعد از چهارده قرن صدای کف زدن فرشته ها به یاد آن روزها

به گوش می رسد و ما باز دلمان لک زده برای آمدن مردی شبیه آن پدر...

حالا یکی نیست و یکی هست و باز هم خدا مثل همیشه هست و مردی منتظر فرمان خدا تا این بار، او خستگی را

 از تن همه ی عالم بیرون کند...

نبض بندگی...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

مکّه منتظر کسی است تا با آمدنش واژه های پلاسیده جهل به فراموشی سپرده شوند

محّمد(ص) می آید تا زمین از خدا، از مهربانی، از عشق خالی نباشد و خدا از تبار او

ستاره هایش را یکی یکی در آسمان می چیند تا نبض بندگی در رگهایشان جاری باشد.

تبسمی از ربیع بر گونه های روزگار گل انداخته و برتمام ثانیه های این بهار نخست.

ما چشم هایمان را به نور تو بسته ایم، مکّه این بار منتظر کسی است تا پرده از روی

 بت های جاهلیت دوران بردارد...