آسمانی در کنج دلم...

به من نگاه کن، تا آسمان بریزد در کنج دلم، تا هزار خورشید از سینه ام جوانه بزند و برود تا خود خدا...

نگاه کن به این چشم ها که در انتظار رویش رویاست که به استقبال آمدنت تمام آسمان نگاه شده است.

این چشم ها به خاظر تو بیدار مانده اند و تمام خواب های زندگی شان را در بیداری دیده اند

و رفته اند تا دنیایی که تو در گوشم زمزمه کرده ای.

من نمی دانم از کدام سمت، با کدام آفتاب ، از کدام مشرق طلوع کرده ای، ولی از تو می خواهم

سرا پا چشم شوی و نگاه کنی به من، به چشم های من که حتی در تمام فصل های نیامده هم

بارانیت بوده اند مثل همین دیروزهای خیس که رفته اند و گم شده اند در غبار، در مه، در گردباد...

امروز چشم گشودی ، آمدی با دلی که دستی بر آب دارد و دستی بر آسمان.

امروز به خانه ی دلم آمده ای، به خانه ات خوش آمدی، این را دلم می گوید که همیشه برایت تنگ است.

مرا ببخش این خانه کوچک است امّا گرم است ، امّا مال خودت است، امّا انتظارت را می کشد،

این خانه به اندازه ی آسمان نیست ولی به اندازه دلمان وسعت دارد ، این خانه، خانه ی توست

و این دل تنها برای تو می تپد...

تولدت مبارک...

آنجا که عشق ترانه می خواند...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

لبخند می زنی و آفتاب توی دلم می ریزد ، نسیم تا سراسر وجودم می دود ، جانم جوانه می زند.

لبخند می زنی، حالا لب های تو مفاتیح الجنانی شده اند که شیرین زبانی همراه مادرزادشان است.

حالا آیه های چشمانت خواندنی است، حالا دیوار با سکوت سال ها فاصله دارد.

حالا پنجره ای باز، بدون شیشه، بدون نرده و پرده دلت را پرواز می دهد تا سرزمین پرندگان مهاجر تا آن سوی ابرهایی که نیامده می بارند و نباریده رودهای جوان را در سایه

 ابدی شان راه می اندازند تا بروند آنجایی که عشق ترانه می خواند.

تو با لبخندهایت برکت را می آوری این سوی دیوار، از دریچه  دلت...

لبخند های آمده و نیامده ما...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

باران می بارد، آسمان از پرنده تهی می شود، آسمان در زمین قدم می زند، آسمان می ریزد

زیر پاهای من و تو، من و تو که دل هامان بهاری است و دست در دست هم زندگی را به بازی میگیریم.

باران که می بارد دست های هم را می گیریم در حالی که کسی مراقبمان نیست .چشم های من رد بال پرندگانی که شاید بار دیگر بیایند تا در نگاهم لانه بسازند،و دانه بچینند از لب های

تو که تازه از دعا برگشته اند. حالا که با دلمان راه می رویم، زمین بازیچه ای بیش نیست و دو تایی بازیگوشانی که حتّی آب را به بازی گرفته ایم.

آبی که از آسمان آمده تا قدم های ما، تا شانه های من و تو که می رود بار سنگینی را آزمایش کند. تا دست های ما که حالا تب کرده است، تا چشم های ما که چیزی جز زلالی نمی بیند.

فردا از آن ماست، از آن ما که امروزمان را در شادی به غروب می رسانیم و فردایمان از لبخندی شروع می شود که هدیه هم خواهیم کرد.

بیا بازی کنیم، بیا با دست های هم دنیا را ورق بزنیم، بیا از آب تا آفتاب پلی بسازیم، آنگاه دنیا قلمرو لبخندهای آمده و نیامده ما خواهد شد...