دانه های روشن زندگی...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

زمین چند دور دیگر که بزند، گل های پیراهنت سبز خواهد شد. خورشید چند روز دیگر که بتابد روسری ات گل می دهد، آن گاه دست درگردن شالی ها در سایه خیس باران های شمالی می نشینی.

اندکی صبر کن. بگذار چند بار آسمان مهتابی شود، می دانم در لا به لای فردا قبل از طلوع خورشید، دست های تو سبز می شوند.

می دانم این بوته های شالی، به همین زودی در چشم های ما قد می کشد و می رود تا خود آسمان و تو کمرت را راست می کنی ، در حالی که دستی را سایه بان چشم کردی و دستی به کمر داری و به شالیزار نگاه کنی و لبخند می باری..

بانوی برنج و رنج، بانوی پیر سال "جوان دل" ! این دست های تو هزار بهار را به تابستان می رساند و شادی را با تمام دلش نشا می کند.

زمین به استقبال دست هایت آمده و آب زانوهایت را درآغوش گرفته و تو همچنان به دانه های روشن زندگی می اندیشی که حالا در دست های تو می رود که روزی تا آسمان قد بکشد...

آنجا که عشق ترانه می خواند...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

لبخند می زنی و آفتاب توی دلم می ریزد ، نسیم تا سراسر وجودم می دود ، جانم جوانه می زند.

لبخند می زنی، حالا لب های تو مفاتیح الجنانی شده اند که شیرین زبانی همراه مادرزادشان است.

حالا آیه های چشمانت خواندنی است، حالا دیوار با سکوت سال ها فاصله دارد.

حالا پنجره ای باز، بدون شیشه، بدون نرده و پرده دلت را پرواز می دهد تا سرزمین پرندگان مهاجر تا آن سوی ابرهایی که نیامده می بارند و نباریده رودهای جوان را در سایه

 ابدی شان راه می اندازند تا بروند آنجایی که عشق ترانه می خواند.

تو با لبخندهایت برکت را می آوری این سوی دیوار، از دریچه  دلت...