ایمان به دستهایی که تازه از آسمان برگشته‏اند...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

رد چشم‌هایت را می‌گیرم،می‌رسم به فرداهایی بلند که گذشتند بی‌آنکه ابری در گوشه ای از آن با سنگریزه‌ای درددل کرده باشند.

رد چشم‌هایت را که می‌گیرم،می‌رسم به درختانی که به حریم آسمان دویده‌اند با میوه‌هایی از گنجشک‌های نارس،از قناری های ناتمام،می‌رسم به باغی از آواز که در آغاز خودش مانده است.

نه،نه... می‌رسم به دریایی از لبخند، به اقیانوسی آرام از نگاهت،می‌رسم به خدایی که همان نزدیکی است.

چشم‌های تو کلماتی کلیم دارند،واژگانی نورانی و جملاتی که فعل هایشان آفتابی است. من ایمان دارم به لبخندی که از چشم های تو می‌بارد. به دست هایی که تازه از آسمان برگشته‌اند و به نگاه آفتابی ات که در فردا راه می‌رود.

حالا به تو نگاه می‌کنم و فردا می‌دود در تک‌تک سلول هایم و می‌رسم به خورشید‌های چادر‌نشینی که تا پیری،جوان می‌مانند...

پ.ن. تقدیم به تمام معلّم‌ها و استادان عزیزم. به ویژه آموزگار کلاس اوّل دبستانم سرکار خانم "کَسی خانی" مهربان، دبستان شهدای صادقیّه،منطقه دو تهران... یاد ایّامی.