هیچ بودن همه چیز...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

عید قربان ، روز ثبوت و اثبات عشق و تسلیم است. روزی که انسان در برابر معشوق، هیچ بودن همه چیز را می پذیرد. خود و همه چیز را فدای او می کند و تعبّد را که نتیجه عرفان، شهود و دیدن یار است به تماشا می گذارد.

باید معلوم شود که عشق و ایمان ما در چه مرتبه ای و آرزوی وصل در چه حدی است.

حال زمان آن رسیده که عاشقانه بچرخی، آن قدر که در طواف صبح پرنده باشی و در موسیقی کلام نسیمی، بچرخ از چپ به راست چنانچه هماره قلبت به سوی خانه باشد.

ایمان بیاور تا بدانی تا کسب معرفت کنی. بچرخ و دل بسپار که بنده باشی، انگار خون از رگهایت بیرون می ریزد، استخوان هایت فرو می ریزد و تو سبک می شوی.

سر که بسپاری و عاشقانه بچرخی امکانی است برای منتشر شدن با دانه های زرین آفتاب صبحگاهی.

مست مست به خاک می افتی مست می شوی، چشمانت عمیق می شوند، زیبا می شوی.

بنده که باشی با هیچ چیز و هیچ کس بیگانه نیستی، بندگی راز آشنایی است و بیگانگی ها را می زداید، بیگانگی با آب، نسیم و خاک. هستی امّا در بدن دیگران، در چشم دیگران. با باد می وزی، با پرندگان می خوانی. هستی و در عین حال نیستی، نیستی را در عالم هستی تجربه می‌کنی.

من امّا می نویسم بی آنکه بخواهم از چیزی شروع کنم و به سمت مقصودی حرکت کنم . می‌نویسم تا با نوشتن خود طواف کنم...