دانه های روشن زندگی...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

زمین چند دور دیگر که بزند، گل های پیراهنت سبز خواهد شد. خورشید چند روز دیگر که بتابد روسری ات گل می دهد، آن گاه دست درگردن شالی ها در سایه خیس باران های شمالی می نشینی.

اندکی صبر کن. بگذار چند بار آسمان مهتابی شود، می دانم در لا به لای فردا قبل از طلوع خورشید، دست های تو سبز می شوند.

می دانم این بوته های شالی، به همین زودی در چشم های ما قد می کشد و می رود تا خود آسمان و تو کمرت را راست می کنی ، در حالی که دستی را سایه بان چشم کردی و دستی به کمر داری و به شالیزار نگاه کنی و لبخند می باری..

بانوی برنج و رنج، بانوی پیر سال "جوان دل" ! این دست های تو هزار بهار را به تابستان می رساند و شادی را با تمام دلش نشا می کند.

زمین به استقبال دست هایت آمده و آب زانوهایت را درآغوش گرفته و تو همچنان به دانه های روشن زندگی می اندیشی که حالا در دست های تو می رود که روزی تا آسمان قد بکشد...

صلابت ضریح قامت او...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

سایه مهربان پدر را می بینم. نور تمام وجودم را پر می کند. او رودی است که دریا شده است. دریایی که طوفانش آرامش برایم به ارمغان می آورد. با دریا هم صدا می شوم و تن به موج هایش می سپارم. به دست های سر به فلک کشیده پدر که مست نیایشند، دخیل می بندم و مدهوش اذان صدایش، به صلابت ضریح قامت او تکیه می دهم و در نماز عشق به او اقتدا می کنم. باران می شوم و زیر پایش می ریزم و نام او را ترانه می خوانم. واژه می شوم و بر زمین اینگونه نقش می بندم: "پدر دوستت دارم."

باد در چین گیسوان تو آرام می گیرد...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

دل آسمان که می گیرد، با بهانه باران نام تو را می بارد تا زلالی فراگیر شود. خورشید که چشم باز می کند بر جا پای تو بوسه می زند، زمین بر خود می بالد

و کوه ، استواری اش و دریا کستردگی اش را در مقابل تو حقیر می بیند.

باد در چین گیسوان تو آرام می گیرد. چشم گردباد که به تو می افتد،آسمان را فراموش می کند،آن قدر در خود می پیچد و خود را طواف می کند که مجنون می شود.

آن گاه راه خود را می گیرد و می رود در دشت، می رود به صحرا تا مجنون یادش بیاید که اگر لیلی نبود شهرتش جهانگیر نمی شد.

مادر! تو از کدام تباری که مقصد و مقصود تمام ترانه های عاشقانه و مضمون تمام غزل های شاعرانه هستی؟

تو اگر نبودی زلف درختان را نسیم با کدام بهانه باید شانه می زند و آسمان با کدام نیت می بارید بر شانه های صخره ای کوهستان و می ریخت به پای مجنون ترین بید های خیابان

و می نشست روی بال های زنبور عسل و غلت می زد روی علفزارهای دشت مغان. آسمان، نام تو را بهانه می کند تا ببارد و من پا به پای دلم می دوم

تا به پایت بیفتم و بریزم روی دست های تو ...

لبخند های آمده و نیامده ما...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

باران می بارد، آسمان از پرنده تهی می شود، آسمان در زمین قدم می زند، آسمان می ریزد

زیر پاهای من و تو، من و تو که دل هامان بهاری است و دست در دست هم زندگی را به بازی میگیریم.

باران که می بارد دست های هم را می گیریم در حالی که کسی مراقبمان نیست .چشم های من رد بال پرندگانی که شاید بار دیگر بیایند تا در نگاهم لانه بسازند،و دانه بچینند از لب های

تو که تازه از دعا برگشته اند. حالا که با دلمان راه می رویم، زمین بازیچه ای بیش نیست و دو تایی بازیگوشانی که حتّی آب را به بازی گرفته ایم.

آبی که از آسمان آمده تا قدم های ما، تا شانه های من و تو که می رود بار سنگینی را آزمایش کند. تا دست های ما که حالا تب کرده است، تا چشم های ما که چیزی جز زلالی نمی بیند.

فردا از آن ماست، از آن ما که امروزمان را در شادی به غروب می رسانیم و فردایمان از لبخندی شروع می شود که هدیه هم خواهیم کرد.

بیا بازی کنیم، بیا با دست های هم دنیا را ورق بزنیم، بیا از آب تا آفتاب پلی بسازیم، آنگاه دنیا قلمرو لبخندهای آمده و نیامده ما خواهد شد...