باد در چین گیسوان تو آرام می گیرد...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

دل آسمان که می گیرد، با بهانه باران نام تو را می بارد تا زلالی فراگیر شود. خورشید که چشم باز می کند بر جا پای تو بوسه می زند، زمین بر خود می بالد

و کوه ، استواری اش و دریا کستردگی اش را در مقابل تو حقیر می بیند.

باد در چین گیسوان تو آرام می گیرد. چشم گردباد که به تو می افتد،آسمان را فراموش می کند،آن قدر در خود می پیچد و خود را طواف می کند که مجنون می شود.

آن گاه راه خود را می گیرد و می رود در دشت، می رود به صحرا تا مجنون یادش بیاید که اگر لیلی نبود شهرتش جهانگیر نمی شد.

مادر! تو از کدام تباری که مقصد و مقصود تمام ترانه های عاشقانه و مضمون تمام غزل های شاعرانه هستی؟

تو اگر نبودی زلف درختان را نسیم با کدام بهانه باید شانه می زند و آسمان با کدام نیت می بارید بر شانه های صخره ای کوهستان و می ریخت به پای مجنون ترین بید های خیابان

و می نشست روی بال های زنبور عسل و غلت می زد روی علفزارهای دشت مغان. آسمان، نام تو را بهانه می کند تا ببارد و من پا به پای دلم می دوم

تا به پایت بیفتم و بریزم روی دست های تو ...