صلابت ضریح قامت او...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

سایه مهربان پدر را می بینم. نور تمام وجودم را پر می کند. او رودی است که دریا شده است. دریایی که طوفانش آرامش برایم به ارمغان می آورد. با دریا هم صدا می شوم و تن به موج هایش می سپارم. به دست های سر به فلک کشیده پدر که مست نیایشند، دخیل می بندم و مدهوش اذان صدایش، به صلابت ضریح قامت او تکیه می دهم و در نماز عشق به او اقتدا می کنم. باران می شوم و زیر پایش می ریزم و نام او را ترانه می خوانم. واژه می شوم و بر زمین اینگونه نقش می بندم: "پدر دوستت دارم."