سایه آفتابی ...

یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

دوستم داری، این را چشم هایت می گویند که تازه از آسمان بازگشته اند و هزار بهار بارانی با خود دارند. دوستم داری، این را دلت می گوید که تا خدا یک "رَبَّنا" بیشتر فاصله ندارد .

 دوستم داری، این را پریدن های رنگ و تپیدن دلت می گوید، این را نفس هایت می گویند که با شنیدن صدایم  موزون تر می شوند.

روزگاریست که در سایه آفتابی هم قد می کشیم ، به خودم که برمی گردم ، تو را می بینم. ماه ترین ماه در آینه، چشم هایی که با من قدم می زند و می رود تاخود خدا.

حالا تمام بهار را به پایت می ریزم، حالا من دوباره قد می کشم در چشم هایت و می روم تا خورشید، تا آنجا که دست درازکنم و ستاره ای بچینم برای شب های بی مهتاب،

شب های بی ماه،تا ابرهای سرگردان جهان شرمنده شوند...